Artur Mezglewski
Jeśli włożysz kartę płatniczą do terminala parkometru niewłaściwą stroną, to parkometr zatrzyma ci kartę – tak, że o własnych siłach jej nie wyciągniesz. Efekt: parkowanie nieopłacone i należy ci się kara, czyli opłata dodatkowa w wysokości 100 zł. Z taką praktyką spotkaliśmy się w Lublinie, ale zapewne podobnie jest w wielu innych miastach. Czytaj dalej
Artur Mezglewski
Stowarzyszenie Prawo na Drodze wygrało w wojewódzkim sądzie administracyjnym sprawę z Prokuraturą Krajową o udostępnienie informacji publicznej. Przedmiotem sprawy była odmowa udostępnienia przez Prokuraturę Krajową nazwiska prokuratora, który nie rozpatrzył wniosku Stowarzyszenia o podjęcie prawomocnie umorzonego postępowania przygotowawczego, lecz odesłał go do jednostki prokuratury, która udaremniła śledztwo.
WSA stwierdził w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 listopada 2020 r. (II SAB/Wa 415/20), iż w “niniejszej sprawie to, że Prokurator Prokuratury Krajowej jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, jest okolicznością bezsporną i, w ocenie Sądu, nie budzącą wątpliwości (…) albowiem prokuratura jest organem władzy publicznej (…), a prokuratorzy są funkcjonariuszami publicznymi”.
Czyli Prokuratura Krajowa jednak nie jest jednak tajną służbą….
W wielu małych miasteczkach sąd, prokuratura oraz kancelarie adwokackie mieszczą się pod jednym, wspólnym dachem. Człowiek, jak czyta akta spraw wytworzone pod takim “wspólnym dachem”, to czasem myśli, czy komuś nie pomyliły się pokoje? Czy czasem adwokat nie wlazł do pokoju prokuratora, albo prokurator do pokoju sędziego i nie zaczął w nim urzędować?
W sprawie o spowodowanie wypadku, którą monitorowaliśmy, z początku śledztwo szło żwawo i prawidłowo. Aż tu nagle “STOP”. Ktoś powiedział STOP. I zaprzestano przeprowadzenia dowodów, które były kluczowe dla sprawy. Nie wiemy, kto powiedział STOP. Dach jest duży, a budynek ma trzy kondygnacje. Nie wiemy też, czy w sprawie np. ktoś wręczył łapówkę, czy nie. Ale wszystko się nagle zaczęło dziać tak, jakby gospodarze pomieszczeń, znajdujących się pod wspólnym dachem, zostali przez kogoś sowicie obdarowani…
Dlatego zwróciliśmy się do Prokuratora Krajowego, aby przyjrzał się z oddali tej bulwersującej sprawie. Niestety, Prokuratura Krajowa w ogóle nie rozpoznała wniosku, lecz przekazała go do rozpatrzenia do tej prokuratury, która mieści się w małym miasteczku, pod jednym dachem z sądem i pokojami adwokackimi…
W obliczu takiej sytuacji chcieliśmy chociaż poznać nazwisko prokuratora krajowego, który przekazał sprawę na niedźwiedzia do rozpoznania niedźwiedziowi. I tutaj ZONK. Tajemnica państwowa. Odmowa udostępnieni informacji publicznej – a to z tego powodu, że informacja publiczna nie jest informacją publiczną … Ale Sąd był po naszej stronie.
Poniżej (jak zwykle) publikujemy całość akt:
Nazwisko prokuratora opublikujemy po wykonaniu wyroku. Na razie – od miesiąca – wyrok jest niewykonany. Na konto Stowarzyszenia nie wpłynęły też zasądzone koszty postępowania. Czyżby Prokuratura Krajowa miała kłopoty z praworządnością?…
Artur Mezglewski
Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 2 lipca 2020 r. (III KK 193/19) oddalił kasację szefa Prokuratury Rejonowego w Tomaszowie Lubelskim i uznał ją za oczywiście bezzasadną. Autor kasacji prokurator Stanisław Orzeł nie mógł się pogodzić z tym, że Sąd zastosował wobec zwykłego obywatela zasadę in dubio pro reo i uniewinnił go od zarzutu kierowania pojazdem pomimo zatrzymanego prawa jazdy.
Prokuratorowi Orłowi (sic!) nie przyszło natomiast do głowy, aby zająć się fałszywym zawiadomieniem Policji o przekroczeniu przez Pana Łukasza 24 punków karnych, które stanowiło podstawę wydania nieprawidłowej decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Czytaj dalej
Minister Sprawiedliwości, jako organ II instancji, uchylił decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w Katowicach o zwolnieniu Andrzeja Jąderki z funkcji biegłego i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Mimo wszczęcia przedmiotowego postępowania na wniosek Stowarzyszenia Prawo na Drodze minister uznał, że SPnD formalnie nie zostało dopuszczone do postępowania i dlatego nie doręczył nam decyzji, chociaż Naczelny Sąd Administracyjny i inne sądy administracyjne wskazują wprost, że wszczęcie postępowania na wniosek organizacji społecznej oznacza automatycznie dopuszczenie jej do postępowania. Błąd czy celowe działanie?
SPnD w poniedziałek złoży skargę na bezczynność Ministra Sprawiedliwości i zażąda od sądu, aby zobowiązał ministra do doręczenia Stowarzyszeniu wydanej decyzji.
W kwietniu br. SPnD, jako organizacja społeczna, wystąpiła do Prezesa Sądu Okręgowego w Katowicach o wszczęcie postępowania administracyjnego w przedmiocie zwolnienia Andrzeja Jąderki z funkcji biegłego uzasadniajać to faktem, że Sąd Karny warunkowo umorzył wobec wymienionego biegłego postępowanie o czyn z art. 212 k.k. (zniesławienie adwokata podczas wykonywania czynności służbowych na rozprawie), tym samym uznając, że biegły dopuścił się popełnienia zarzucanego czynu. Prezes Sądu podzielił naszą argumentację w tym zakresie i zwolnił Andrzeja Jąderkę z funkcji biegłego. Sprawę opisywaliśmy tutaj:
Andrzej Jąderko decyzją Prezesa SO w Katowicach zakończył karierę biegłego przy tym sądzie
Biegły zaskarżył tą decyzję do organu II instancji tj. Ministra Sprawiedliwości. Wobec faktu, że SPnD w ciągu miesiąca od przekazania akt ministrowi nie otrzymało decyzji organu II instancji, wniosło ponaglenie. Pismem z dnia 5 listopada 2020 r. minister nie uwzględnił ponaglenia, jednocześnie informując, że uchylił decyzję Prezesa Sądu i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Jednak SPnD nie otrzymało tej decyzji, bo minister uznał, że Stowarzyszenie nie zostało formalnie dopuszczone do postępowania (Prezes Sądu, w ocenie ministra, powinien wydać odrębne postanowienie o dopuszczeniu organizacji społecznej do postępowania).
Stanowisko organu II instancji jest kuriozalne z kilku powodów. Najważniejszym z nich jest to, że sprawą zajmował się sędzia Karol Dałek, delegowany do Ministerstwa Sprawiedliwości, a nie ulega wątpliwości, że od sędziego wymaga się większej znajomości prawa niż zwykłego obywatela. Czy zatem można uwierzyć, że sędzia nie zna dość ugruntowanego orzecznictwa sądów administracyjnych, zgodnie z którym uwzględnione przez organ żądania wszczęcia postępowania, którego domaga się organizacja społeczna, oznacza z mocy prawa, że organizacja ta jest dopuszczona do postępowania i ma prawa strony? Dla przykładu można chociażby wskazać wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 października 2018 r. (sygn. akt VII SA/Wa 84/18):
“Nie budzi także wątpliwości Sądu, że uwzględnienie żądania organizacji społecznej na podstawie art. 31 par 1 pkt 1 k.p.a. przesądza o prawach tej organizacji w postępowaniu. Innymi słowy, wszczęcie postępowania na wniosek organizacji społecznej stanowi jednocześnie o dopuszczeniu tej organizacji do udziału w postępowaniu (bez względu na to, czy zapadnie osobne rozstrzygnięcie tej treści, czy też nie).”
Podobne stanowisko wyrażone zostało m. in. w wyrokach: NSA z dnia 24 maja 2018 r., sygn. akt I OSK 1621/16; WSA w Łodzi z dnia 7 października 2020 r., sygn. akt II SA/Łd 474/20; WSA w Rzeszowie z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt II SA/Rz 955/19 oraz II SA/Rz 956/19.
Chcielibyśmy wierzyć, że był to błąd, a nie celowe działanie w celu ukrycia decyzji ministra i ochrony biegłego przez Ministra Sprawiedliwości. W każdym razie pełnomocnik SPnD złoży skargę do sądu administracyjnego na bezczynność Ministra Sprawiedliwości, z jednoczesnym zobowiązaniem tego organu do doręczenia nam wydanej decyzji.
Najbliższy czas pokaże faktyczne powody podjęcia takiej decyzji. Jeżeli po wniesieniu skargi Minister Sprawiedliwości nie uwzględni jej w trybie art. 54 § 3 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i doręczy SPnD wydaną decyzję, można uznać to za rzeczywiście błąd. Natomiast jeżeli będzie szedł w zaparte, że skarga jest bezzasadna, w naszej ocenie będzie to oznaczać, że minister chroni “kolegę” biegłego przed konsekwencjami swoich czynów. Czas pokaże…
We wtorek 13 X 2020 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku rozpatrywał sprawę o sygnaturze VIII Ka 436/20, na skutek wniesienia przez oskarżyciela publicznego – komendę policji z Siemiatycz – apelacji od wyroku o sygnaturze VIII W 18/19 wydanego przez Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim wydział zamiejscowy w Siemiatyczach. Przedmiotem sprawy był pomiar “z czapki” urządzeniem LTI TruCam.
Sprawę opisaliśmy tu:
Niestety, SSO Przemysław Wasilewski nie zdobył się na prawdziwie merytoryczną ocenę podniesionych przez policję zarzutów, a zdecydował o uchyleniu wydanego wyroku w I instancji i skierowaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia w dużej mierze – jak wynika z ustnego uzasadnienia – na podstawie wiary w marketingowe brednie importera o doskonałości miernika oraz na braku wiedzy, jakie zapisy znajdują się w instrukcji urządzenia.
I tak sędzia Wasilewski jest wyznawcą mitu, wykreowanego przez GUM i importera mierników, że urządzeniami lidarowymi LTI, jakimi dysponuje polska policja, można mierzyć cele odległe nawet o 1 300 m od stanowiska pomiarowego! Oznacza to, że wg Sądu Okręgowego w Białymstoku policjanci mają zamiast gałek ocznych lunety powiększające, i to o olbrzymich wartościach, bo zapewniam pana Przewodniczącego – już z odległości 500 m w wizjerze celownika kolimatorowego auto przypomina mały punkcik, a nie wyraźny obiekt, a z 1 000 m to już można co najwyżej pocelować takim urządzeniem Panu Bogu w okno. Co ciekawe, sam producent urządzenia twierdzi, że optymalny dystans pomiarów jest mniejszy niż 100 m!
SSO Wasilewski twierdzi też, że dokładnie przeanalizował 5 klatek z filmu dokumentującego rzekomy pomiar i wg niego żadnego przemieszczania punktu celowniczego po pojeździe tam nie ma – to chyba Przewodniczący widział inny film niż ten, który był dostarczony przez policję do Sądu w Siemiatyczach. Ta grafika pokazuje owe 5 klatek i każdy może ocenić, czy faktycznie punkt celowania nie zmienił położenia nawet o milimetr:
Wg Przewodniczącego rozprawie nie ma też wymogu celowania markerem w okolice tablicy rejestracyjnej. Warto by było, przed gadaniem takich bredni, zapoznać się jednak z instrukcją miernika LTI TruCam:
Sędzia Wasilewski uznał też za błąd to, że Sąd I Instancji oparł swoje ustalenia częściowo na materiałach ze spraw rozpatrywanych przez inne sądy – ma to stanowić rzekomo poważne naruszenie procedury, gdyż wg Przewodniczącego sądy mają opierać się wyłącznie na własnych ustaleniach, a nie posiłkować materiałami z akt innych sądów. Jest to stwierdzenie dziwne, a nawet kuriozalne – bowiem zgodnie z art. 7 kpk., implementowanym do procedury wykroczeniowej art. 8 kpow., sądy powinny kształtować przekonanie na podstawie wiedzy i doświadczenia życiowego. A skąd sędziowie mają mieć wiedzę o miernikach prędkości, metodach pomiarów, powstających w nich błędach? Przechodzą szkolenie z obsługi lidarów? GUM zaprasza ich na wykłady i pokazy? Właśnie bardzo dobrą praktyką jest sięgniecie po materiały sporządzone w podobnych przedmiotowo postępowaniach, w tym do opinii innych biegłych, aby ową wiedzę i doświadczenie życiowe zdobyć. Czynienie zarzutu Sądowi I Instancji z takiego właśnie trybu działania, który dzięki zapoznaniu się z materiałami z innych spraw mógł prawidłowo ocenić, że opinia sporządzona przez biegłego Dziejmę powinna trafić na półkę obok literatury braci Grimm i J. Ch. Andersena, jest co najmniej zadziwiające.
Poniżej przedstawiamy zapis z ogłoszenia wyroku i wygłoszenia jego ustnego uzasadnienia.
Prokuratura Rejonowa w Zambrowie wszczęła śledztwo przeciwko blogerowi Sławomirowi J., który na facebookowych portalach internetowych Nielegalne Radary do Kosza oraz Certare od lat prowadzi kampanię nienawiści przeciwko osobom publicznie znanym. Przedmiotowe śledztwo wszczęto w sprawie o: fałszywe oskarżenia Artura Mezglewskiego o popełnienie przestępstwa – czyli o czyn z art. 234 Kodeksu karnego, składania fałszywych zeznań – czyli o czyn z art. 233 Kodeksu karnego, uporczywego nękania Artura Mezglewskiego – czyli o czyn z art. 190 a Kodeksu karnego, usiłowania doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem dwóch osób – czyli o czyny z art. 286 Kodeksu karnego.
Zanim wszczęto powyższe śledztwo, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód oddalił powództwo Sławomira J. przeciwko Arturowi Mezglewskiemu w związku z jego bezzasadnym domaganiem się od niego nienależnych środków finansowych. Poniżej publikujemy postanowienie Prokuratury Rejonowej w Zambrowie oraz wyrok Lubelskiego Sądu.
Niezależnie od powyższych postępowań, Sąd Rejonowy w Bochni prowadzi przeciwko Sławomirowi J. postępowanie karne z art. 212 Kodeksu karnego. Jakkolwiek lista dowodów jest dość obszerna, to jednak osoby posiadające wiedzę na temat powyżej wskazanych czynów proszone są o kontakt z organami prowadzącymi postępowania karne.
Postanowienie Prokuratury Rejonowej w Zambrowie:
Wyrok Sądu Rejonowego Lublin-Zachód:
Andrzej Jąderko – jako biegły w zakresie pomiarów prędkości – na zlecenie sądów sporządzał wiele opinii, które finalnie stały się podstawą do wydania wyroków skazujących wobec obywateli, którzy przed sądami starali się dowodzić (wbrew podstawowej zasadzie prawa karnego) swojej niewinności.
Wszystko wskazuje na to, że błyskotliwa kariera tego biegłego jednak powoli dobiega końca. Stowarzyszenie Prawo na Drodze – jako organizacja społeczna – złożyło wnioski do Prezesów Sądów Okręgowych, w których Andrzej Jąderko jest wpisany na listę biegłych, o zwolnienie go z tej funkcji, gdyż powstał brak rękojmi należytego wykonywania obowiązków. Podstawą wniosku był przede wszystkim wydany przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Lubelskim (a utrzymany w mocy przez Sąd Okręgowy w Zamościu) wyrok o warunkowym umorzeniu postępowania wobec oskarżonego Andrzeja Jąderki, a tym samym uznaniu, że wypełnił on znamiona przestępstwa określonego w art. 212 § 1 Kodeksu Karnego.
Otrzymaliśmy – jako pierwszą – decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w Katowicach o zwolnieniu Andrzeja Jąderki z funkcji biegłego. Decyzja jest nieprawomocna, biegły może od niej się odwołać do Ministra Sprawiedliwości.
Wg posiadanych przez nas informacji biegły wciąż nie wykonał wyroku Sądu i nie przeprosił Mecenasa Skwarzyńskiego.
Artur Mezglewski
W Sądzie w Siemiatyczach toczył się niesamowity proces. Dwóch nieprzyjemnych policjantów chciało wrobić w trefny pomiar prędkości kobietę zza Buga. Kobieta prosiła ich, żeby dali spokój, ale oni na to “Zabugom nie darujemy”…
Sprawa trafiła do sądu, a tam – pomimo niekorzystnych zeznań tychże policjantów, a także niekorzystnej opini biegłego z Białegostoku – kobieta wygrała sprawę i została uniewinniona.
Ten proces to całkowita kompromitacja podlaskiej Policji oraz podlaskiego biegłego, który podjął się opiniowania choć nie miał zielonego pojęcia o pomiarach prędkości urządzeniami laserowymi.
Poniżej publikujemy nagranie pomiaru – i niech każdy z czytelników sam go oceni, a oceniając, niech odpowie na trzy pytania:
A oto nagranie pomiaru:
Nie wiem jak czytelnicy, ale piszący te słowa wyraźnie dostrzegł na nagraniu “efekt ślizgania”. Pozostaje tylko pytanie: czy policjant wykonał go specjalnie, czy też po prostu nie umiał obsługiwać urządzenia – i tak wyszło? Sąd na to pytanie odpowiedział w uzasadnieniu wyroku (o czym będzie mowa poniżej).
2. Bliższe szczegóły dotyczące pomiaru
Zakwestionowany pomiar wykonany został w dniu 5 grudnia 2018 r. o godz. 8.00 na ul. Armii Krajowej w Siemiatyczach. Operatorem urządzenia był asp. Michał Piotrowski z Komendy Powiatowej Policji w Siemiatyczach. Dzielnie towarzyszył mu w tym procederze st. asp. Norbert Szymczuk.
3. Czy asp. Piotrowski przeszedł szkolenie obsługi urządzenia?
Stowarzyszenie Prawo na Drodze zwróciło się w dniu 26 lutego 2019 r. do Komendanta Powiatowego Policji w Siemiatyczach o udostępnienie informacji, czy asp. Michał Piotrowski posiada przeszkolenie w zakresie obsługi urządzenia pomiarowego TruCam?
Odpowiadając na to pytanie – w piśmie z dnia 5 lutego 2019 r. – Komendant Powiatowy Policji w Siemiatyczach mł. inspektor Tomasz Wyszkowski odpowiedział:
“W załączeniu przesyłam kserokopię świadectwa ukończenia przez w/w funkcjonariusza kursu specjalistycznego potwierdzającego posiadanie przez niego kwalifikacji do obsługi miernika prędkości typu LTI 20-20 TruCam”
mł insp. Tomasz Wyszkowski
Komendant Wyszkowski to jednak zwyczajny łgarz. Załączone świadectwo ukończenia szkolenia wydane zostało w lipcu 2009, a tymczasem pierwsze TruCamy pojawiły się na wyposażeniu polskiej Policji w 2017 roku. Natomiast w 2009 r. policjanci szkoleni byli na Iskrze i innych starociach.
4. Biegły
W sprawie wywołana została opinia biegłego Zbigniewa Dziejmy z listy biegłych Prezesa Sądu Okręgowego w Białymstoku – z tym, że nie figuruje on na tej liście jako biegły od metrologii, czy też pomiarów prędkości w ruchu drogowym. A zatem na czym Dziejma się zna (skoro wpisano go na listę)? Ano zna się na stawianiu znaków drogowych i funkcjonowaniu sygnalizacji świetlnej… Dlaczego Dziejma podjął się opiniowania w zakresie, o którym nie ma pojęcia? Pewnie dla pieniędzy….
Biegły Dziejma zawarł w swojej opinii szereg takich informacji, jak np. to, że: urządzenie miało zatwierdzenie typu, że posiadało ważne świadectwo legalizacji, że pomiar został dokonany zgodnie z instrukcją itp. Czyli same rewelacje…
A najlepsze jest to, że biegły przeprowadził eksperyment, aby “zbadać: pomiar prędkości pojazdu nieruchomego znajdującego się w odległosci okolo 160 metrów oraz pomiar pojazdu jadącego z prędkością 50 km/h” – i na podstawie tego eksperymentu wykluczył, że “urządzenie pomiarowe mogło pokazać błędnie prędkość ze względu na przejechanie wiązki laserowej po boku pojazdu”.
To co zrobił i co napisał biegły Dziejma ociera się o przestepstwo. Przede wszystkim, jakim prawem biegły wykonuje samodzielnie i bez udziały Sądu (a także poza wiedzą obwinionej) eksperymenty procesowe?! Eksperyment procesowy wykonuje się przecież jedynie na skutek postanowienia Sądu i przy udziale wszystkcih stron! No i ta żelazna logika: skoro w eksperymencie nie wyszedł efekt ślizgania, to znaczy, że efektu tego nie było podczas pomiaru prędkości obwinionej…
5. Wejście smoka, czyli mecenas Skwarzyński w akcji
Sprawa wyglądała zatem beznadziejnie: niekorzystne zeznania policjantów i niekorzysta opinia biegłego. Wyglądało na to, że Sąd klepnie wyrok skazujący bez jakiejkowliek reflekcji (jak to zazwyczaj bywa). A tu tymczasem nastąpił niesmowity zwrot akcji.
Na wniosek mec. Michała Skwarzyńskiego biegły Dziejma został wezwany na rozprawę w celu ustnego uzupełnienia opinii. Dziejma stawił się na wezwanie. Wszedł na salę sądową z dumnie podniesioną głowa (jak to biegły) i pewny siebie zaczął pleść kolejne bzdury. Im jednak rozprawa trwała dłużej (a trwała bardzo długo) i po każdym kolejnym pytaniu obrońcy, Dziejma się robił coraz mniejszy. Kiedy wychodził z rozprawy był już takim bardzo malutkim Dziejmą…
W postępowaniu tym – co jest naprawdę rzeczą bardzo rzadką – Sąd samodzielnie dokonal na rozprawie analizy nagrania pomiaru, posiłkujac się opinaimi biegłych z innych spraw. Opinia biegłego Dziejmy okazała się kompletnie nieprzydatna dla sprawy. Analiza ta doprowadziła Sąd do następującego wniosku, wyrażonego w uzasadnieniu wyroku:
“Sąd dokonał zweryfikowania usytuowania plamki celowniczej w stosunku do bryły samochodu podczas pomiaru prędkości pojazdu obwinionej. Otóż na podstawie analizy nagrania wideo z pomiaru prędkości pojazdu obwinionej należy stwierdzić, że funkcjonarisuz Policji dokonujący w dniu zdarzenia pomiaru prędkości nie utzrymał w całym cyklu pomiarowym czoła wiązki laserowej na okolicy tablicy rejestracyjnej, dokładnie widać na nagraniu, że wiązka laserowa przesuwa się w czasie cyklu pomiarowego po karoserii samochodu i zmierza w kierunku boku pojazdu. Okoliczność ta świadczy, że funkcjonariusz policji dokonujacy pomiaru, w czasie cyklu pomiarowego, utrzymał niestabiolnie marker celowniczy na pojeździe obwinionej”.
6. Namiary na sprawę
Sprawa toczyła się w VII Wydziale Zamiejscowym Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim – z siedzibą w Siemiatyczach. Sygnatura sprawy: VIII W 18/19. Sędzia referent: SRR Elżbieta Smoktunowicz. Wyrok wydany został w dniu 24 lipca 2020 r.
Wyrok nie jeszcze prawomocny – został bowiem zaskarżony przez siemiatycką Policję. W apelacji – tak napradę – nie podniesiono żadnego konkretnego zarzutu, poza “elementami rozalenia na Sąd”. Ta apelacja to kolejna kompromitacja Policji.
Odwołanie rozpatrzy Sąd Okręgowy w Białymstoku (sygnatura akt Sądu Okręgowego VIII Ka 436/20).Skład orzekajacy: SSO Przemyslaw Wasilewski (były Prezes Sądu Okręgowego w Białymstoku). Termin: 13.10.2020 r., sala 1, godz. 10:15.
Artur Mezglewski
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie uchyliło postanowienie Prezedenta Miasta Szczecin o nieuwzględnieniu zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym. Najprościej rzecz ujmując chodzi o to, że obywatel się uparł i nie płaci. Nie zapłacił za parkowanie i nie zpałacił tzw. opłaty dodatkowej. Prezydent Szczecina wszczął zatem postępowanie egzekucyjne i “zabrał obywatelowi pieniądze z konta” na poczet tej rzekomej wierzytelności. Ale będzie musiał je oddać. Z nawiązką…
O sprawie pisaliśmy wielokrotnie. Oto linki do opublikowanyuch materiałów:
Opłaty w szczecińskiej strefie płatnego parkowania są nielegalne. Zapadł prawomocny wyrok
Poniżej publikujemy postanowienie SKO w Szczecinie uchylające postanowienei Przezydenta Szczecina. Jest to pełny tekst postanowienia – bez anonimizacji. Ci, którzy walczą z samorządowym bezprawiem mogą je wykorzystać w swoich sprawach.
Samorządowe KOlegium Odwoławcze zobowiązało Prezydenta Sczecina do wykazania, że na ulicy Małopolskiej w Szczecinie były w dniu zdarzenia wyznaczone miejsca postojowe. Ale jak biedak to wykarze, skoro wyznaczoncyh miejsc nie było?…
Artur Mezglewski
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 25 września 2020 r. (X Ka 508/20) uchylił wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa z 6 lutego 2020 r. (III W 1526/19), w którym skazano kierowcę pojazdu za to, że nie doniósł na samego siebie.
Można już śmiało powiedzieć, że linię orzeczniczą w zakresie właściwego interpretowania art. 96 § 3 k.w. w zakresie obowiązku wskazania osoby, której został powierzony pojazd, kształtuje Stowarzyszenie Prawo na Drodze. Jest to już bowiem czwarta wygrana przez nas sprawa tego rodzaju.
O co chodziło w sprawie?
Pan Bonarski został obwiniony przez warszawską straż miejską o czyn z art. 96 § 3 k.w. – czyli o to, że nie wskazał osoby, która w dniu 6 lipca 2018 r. zaparkowała pojazd w nielegalnie oznakowanej strefie zamieszkania na ul. KEN w Warszawie. Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa błędnie uznał, że pan Bonarski miał obowiązek wskazać tę osobę – nawet wówczas, gdyby trzeba było wskazać samego siebie.
O sprawie tej pisaliśmy dwukrotnie. Oto linki do tych materiałów:
Sędzia, która nie czyta i nie słucha – czyli parodia procesu
Sąd Okręgowy uchylił niesprawiedliwy wyrok Sądu Rejonowego i uniewinnił pana Bonarskiego od stawianego zarzutu. W ustnych motywach wyroku Sąd ograniczył się jedynie do uwzględnienia zarzutu obrazy prawa materialnego, jaki został podniesiony w obu apelacjach (apelacje złożyli obwiniony i jego obrońca). Uwzględnienie tego zarzutu zaskutkowało zmianą zaskarżonego wyroku i uniewinnieniem pana Bonarskiego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Ponieważ było to wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy – na podstawie art. 436 k.p.k. – Sąd uznał rozpoznanie pozostałych zarzutów za bezprzedmiotowe.
Sąd Okręgowy stwierdził stanowczo, że zachowanie pana Bonarskiego nie wyczerpywało znamion wykroczenia, o którym mowa w art. 96 par. 3 Kodeksu wykroczeń.
Znaczną część ustnego uzasadnienia Sąd poświęcił ocenie działań Straży Miejskiej w Warszawie. Działania te poddane zostały gruntownej krytyce. Przede wszystkim Sąd stwierdził, że straż miejska nie miała żadnych podstaw do skierowania przeciwko panu Bonarskiemu wniosku o ukaranie.
Odnosząc się do oceny przepisów materialnoprawnych, Sąd Okręgowy powołał się przede wszystkim na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził, że:
„Odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 96 § 3 k.w. jest bowiem wyłączona w sytuacji, gdy właściciel lub posiadacz pojazdu uchyli się od obowiązku wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie w ramach prawa do obrony na podstawie art. 74 § 1 k.p.k. w związku z art. 2 § 3 k.p.w”.
Sąd oparł się ponadto na wykładni art. 96 § 3 k.w. dokonanej przez prof. Bojarskiego – autora akademickiego podręcznika Prawo wykroczeń.
